Na chodniku rozmawiają dwie koleżanki. Jedna z nich pyta: Co u Ciebie? Na co druga odpowiada: Po staremu. Mąż pracuje, dzieci na zdalnym nauczaniu a za kilka dni przyjedzie teściowa. Pierwsza ponawia pytanie: No dobra! Ale powiedz, co u Ciebie?!
Jestem już na takim etapie życia, że ubiór nie jest już dla mnie najważniejszy. Po prostu uważam, że każdy ma swój styl i gust. Można o nich rozmawiać, ale nigdy nie powinny one określać sposobu postrzegania drugiego człowieka. Żaden człowiek nie powinien też czuć się gorszy ze względu na ubiór. Szczególnie dziecko.
Jeszcze kilka lat temu nie zdawałam sobie sprawy, że mogę targnąć się na własne prawa i przywileje a zwłaszcza na własną wolność i godność. Piszę to z pełną świadomością – jako kobieta, która od zawsze walczyła o swoją niezależność.
