Kiedy podjęliśmy decyzję o drugim dziecku, Oleńka miała półtora roku. Chcieliśmy, żeby przyjęła rodzeństwo z miłością i radością. Przygotowanie jej do roli siostry okazało się bardzo proste. W dodatku skorzystaliśmy z tego wszyscy!
Przypomnijcie sobie pierwszy rok Waszego związku. W większości wspomnień zapisało się z pewnością uczucie tak silne, jak prąd elektryczny. Fascynacja drugą osobą, jej osobowością i nieskazitelną wydawać by się mogło urodą. Każdą wolną chwilę przeznaczaliście na wspólnie spędzony czas, niekończące się rozmowy, telefonowanie, pisanie listów. Obdarowywaliście się prezentami większymi lub mniejszymi na każdą możliwą okazję. Komplementowaliście się wzajemnie i pomagaliście sobie w najdrobniejszych sprawach. Nie spuszczaliście z siebie wzroku, trzymaliście się za ręce, przytulaliście… Co z tego zostało po latach?
Czas epidemii zdążył już wywrócić świat do góry nogami. Zwolnił gospodarkę, pozamykał ludzi w domach. Dla wielu zatrzymał czas. Zaczęliśmy wdrażać do naszej codzienności zmiany, o których nigdy nie powiedzielibyśmy, że mogą być dobre i potrzebne lub możliwe do zrealizowania. Pracujemy zdalnie, kupujemy mniej i rzadziej, łączymy czas pracy z czasem dla rodziny. Bardziej tęsknimy i więcej do siebie dzwonimy. Mówimy, że kochamy i pytamy o zdrowie i samopoczucie. Zatrzymaliśmy się. Coś straciliśmy a coś zaczynamy zyskiwać.
